Utrata masy ciała w leczeniu nietrzymania moczu u kobiet z nadwagą i otyłością ad

Kobiety były uprawnione do badania, jeśli miały co najmniej 30 lat, miały wskaźnik masy ciała (BMI, waga w kilogramach podzielona przez kwadrat wysokości w metrach) od 25 do 50, a na poziomie wyjściowym odnotowano 10 lub więcej epizodów nietrzymania moczu w 7-dniowym dzienniku pustych przestrzeni. Uczestnicy musieli monitorować spożycie żywności i aktywność fizyczną przez tydzień, aby móc bez przeszkód poruszać się na dwóch blokach (około 270 m), oraz zgodzić się, aby nie inicjować nowych metod leczenia nietrzymania moczu lub zmniejszenia masy ciała przez cały okres leczenia. badania. Dotychczasowa terapia medyczna dotycząca nietrzymania moczu lub otyłości nie miała wpływu na kwalifikowalność. Kryteria wykluczenia obejmowały zastosowanie leczenia nietrzymania moczu lub utraty masy ciała w poprzednim miesiącu, zakażenie dróg moczowych lub cztery lub więcej infekcji dróg moczowych w poprzednim roku, historię nietrzymania moczu pochodzenia neurologicznego lub czynnościowego (z powodu czynników niezwiązanych z dolną układ moczowy, taki jak przewlekłe upośledzenie funkcjonowania fizycznego lub poznawczego), wcześniejsza operacja nietrzymania moczu lub chirurgia cewki moczowej, poważne stany medyczne lub moczowo-płciowe, ciąża lub poród w ciągu ostatnich 6 miesięcy, cukrzyca typu lub 2 wymagająca leczenia ryzyko hipoglikemii i niekontrolowanego nadciśnienia. Badanie zostało zatwierdzone przez instytucyjną komisję odwoławczą w każdej lokalizacji, a przed rejestracją uzyskano pisemną świadomą zgodę wszystkich uczestników. Slim-Fast, produkt zastępujący posiłek, został ofiarowany przez producenta Unilever, który nie miał żadnej roli w projektowaniu prób, gromadzeniu danych, analizie danych ani przygotowywaniu manuskryptu. Autorzy biostatystyczne z University of California w San Francisco zapewniają rękojmię kompletności i dokładności danych.
Projekt badania
Uprawnieni uczestnicy zostali losowo przydzieleni w stosunku 2: do intensywnego 6-miesięcznego programu odchudzania behawioralnego lub zorganizowanego czterotrefowego programu edukacyjnego (grupa kontrolna). Randomizację przeprowadzono przy użyciu losowo permutowanych bloków po trzy lub sześć, warstwowanych według centrum klinicznego, z losowym przydziałem ukrytym w zabezpieczonych przed manipulacją kopertach. Uczestnicy zdawali sobie sprawę z przydzielonego im leczenia, ale personel, który zebrał dane o wynikach, nie był.
Uczestnicy wypełniali ankiety dotyczące ich cech demograficznych, historii medycznej i behawioralnej oraz historii nietrzymania moczu, które były rutynowo wykorzystywane przez badaczy. Uczestnicy zostali zważeni do najbliższego 0,5 kg w skalibrowanej skali cyfrowej (Tanita BWB 800), ubrani w ubrania uliczne i bez butów. Wysokość zmierzono na linii podstawowej do najbliższego centymetra za pomocą skalibrowanego, naściennego stadiometru i poziomego bloku pomiarowego.
Uczestnicy zostali przeszkoleni, aby wypełnić 7-dniowy dziennik pustych przestrzeni (patrz Dodatek dodatkowy, dostępny wraz z pełnym tekstem tego artykułu), a ankieterzy recenzowali pamiętniki z uczestnikami, aby odpowiedzieć na pytania i pogodzić niespójności. 15 .16 Uczestnicy rejestrowano czas każdej pustki i każdy epizod nietrzymania moczu. Zgodnie z dostarczonymi instrukcjami uczestnicy zidentyfikowali każdy epizod jako nietrzymanie wysiłkowe (mimowolna utrata moczu z kaszlem, kichaniem, wysiłkiem lub wysiłkiem fizycznym), nagłe nietrzymanie moczu (utrata moczu związana z silną potrzebą lub chęć unieważnienia) lub inne
[przypisy: radosław popłonikowski, zseit olsztyn, sztuczne łzy bez konserwantów ]