Utrata masy ciała w leczeniu nietrzymania moczu u kobiet z nadwagą i otyłością ad 5

Zmienne wyjściowe, w tym wiek, rasa, parzystość, BMI, typ nietrzymania moczu, częstość epizodów nietrzymania moczu i waga wkładki nie były znacząco związane z zatrzymaniem uczestników po 6 miesiącach. Utrata wagi
Podczas 6-miesięcznej wizyty u kobiet w grupie z utratą masy ciała średnia utrata masy ciała o 8,0% w stosunku do wartości wyjściowej (95% przedział ufności [CI], -9.0 do -7,0, średnia strata, 7,8 kg), w porównaniu z 1,6% (95% CI, -2,7 do -0,4, średnia utrata, 1,5 kg) wśród kobiet w grupie kontrolnej (p <0,001) (tabela 2). Wyniki były podobne w analizach skorygowanych o wyjściową masę ciała oraz w analizach czułości wykonanych przy użyciu metod kompletnych (średnia strata wynosiła 8,2% w grupie z utratą masy ciała i 1,8% w grupie kontrolnej, P <0,001).
Niemożność utrzymania moczu
Po 6 miesiącach u kobiet w grupie z odchudzaniem wystąpił średni spadek całkowitej liczby epizodów nietrzymania moczu w tygodniu wynoszącej 47,4% (95% CI, -54,0 do -39,9), w porównaniu z 28,1% w grupie kontrolnej (95 % CI, -40,9 do -12,6, P = 0,01) (Tabela 2). Wyniki były podobne w analizach wykonanych przy użyciu metod z pełnym opisem (średnie zmniejszenie całkowitej liczby epizodów nietrzymania moczu w tygodniu wyniosło 49,1% w grupie interwencyjnej i 34,0% w grupie kontrolnej, P = 0,01) oraz testy nieparametryczne (P = 0,003 według testu sumy rang Wilcoxona). Zmniejszenie liczby epizodów nietrzymania moczu w stosunku do wartości wyjściowej było związane przede wszystkim ze zmniejszeniem epizodów wysiłkowego nietrzymania moczu (spadek o 57,6% w grupie interwencyjnej w porównaniu z 32,7% w grupie kontrolnej, P = 0,02; P <0,001 według testu sumy rang Wilcoxona). Chociaż średni spadek częstości epizodów nietrzymania moczu był większy w grupie z utratą masy ciała niż w grupie kontrolnej (42,4% w porównaniu z 26,0%), różnica ta nie była istotna statystycznie (P = 0,14, P = 0,16 przez Test sumy rang Wilcoxona). Wpływ leczenia na całkowitą liczbę epizodów nietrzymania moczu na tydzień był podobny w podgrupach sklasyfikowanych na początku badania jako mających stres lub dominujące nietrzymanie stresu, nagłe lub dominujące nietrzymanie moczu lub mieszany typ nietrzymania moczu (P = 0,75 w teście niejednorodność).
Rysunek 2. Rysunek 2. Odsetek uczestników z redukcjami częstości występowania jakiegokolwiek epizodu nietrzymania moczu po 6 miesiącach. Ryc. 3. Ryc. 3. Odsetek uczestników z redukcją częstości epizodów nietrzymania stresu i nietrzymania moczu po 6 miesiącach. Wyższy odsetek kobiet w grupie z utratą masy ciała niż w grupie kontrolnej miał redukcję o co najmniej 70% w całkowitej liczbie epizodów nietrzymania moczu na tydzień (P <0,001) (Figura 2). Ten wzór zaobserwowano również w przypadku nietrzymania wysiłkowego i nietrzymania moczu (odpowiednio P = 0,009 i P = 0,04) (Figura 3). Wyniki były podobne po analizie metodami wykorzystującymi pełne przypadki.
Nie odnotowano żadnych różnic między grupą interweniującą a grupą kontrolną w zakresie stosowania technik behawioralnych przedstawionych w książeczce dotyczącej nietrzymania moczu. Około jedna trzecia kobiet w obu grupach zgłosiła stosowanie technik tłumienia chęci lub wykonywania ćwiczeń dna miednicy co najmniej raz w tygodniu, a trzy czwarte kobiet uznało broszurę za pomocną (P> 0,20 dla wszystkich porównań)
[więcej w: seronil skutki uboczne, mirpol kołobrzeg, sanipor gdynia ]