Ocena minimalnej choroby resztkowej w AML według standardowego ryzyka ad 7

O-E wskazuje zaobserwowaną liczbę zdarzeń minus spodziewaną liczbę zdarzeń. Aby upewnić się, że nasze odkrycia można powtórzyć, zbadaliśmy stan minimalnej choroby resztkowej w kohorcie walidacyjnej 91 pacjentów z mutacjami NPM1, którzy zostali włączeni do badania AML17, począwszy od czerwca 2012. Analizy potwierdziły, że obecność minimalnej choroby resztkowej w obwodowych krew w teście RT-qPCR po drugim cyklu chemioterapii przewidywała gorszy wynik po 2 latach niż brak minimalnej choroby resztkowej, ze zwiększoną skumulowaną częstością nawrotów (70% vs. 31%, P = 0,001) i niższą częstością całkowitego przeżycia (40% vs. 87%, P = 0,001) (rysunek 4).
W analizach wrażliwości danych z całej kohorty w celu zidentyfikowania jakiegokolwiek efektu dodatkowych terapii, nie było znaczących interakcji z jakąkolwiek randomizowaną terapią. Jednakże wystąpiła potencjalna interakcja z użyciem gemtuzumabu ozogamycyny (P = 0,07 dla interakcji), z mniejszym efektem minimalnej pozostałości choroby u pacjentów otrzymujących lek, chociaż liczby były małe (5 pacjentów bez minimalnej choroby resztkowej w porównaniu do 8 pacjentów z minimalną chorobą resztkową); po 5 latach częstość przeżycia u pacjentów, którzy otrzymywali gemmunowo-zapalną ozogamycynę wynosiła 63% wśród pacjentów bez minimalnej choroby resztkowej i 33% wśród osób z minimalną chorobą resztkową.
W całej kohorcie przeszczepienie komórek macierzystych przeprowadzono u 21 z 46 pacjentów (46%) z minimalną chorobą resztkową iu 61 z 239 pacjentów (26%) bez minimalnej choroby resztkowej (P = 0,006). Wśród pacjentów z mutacjami FLT3-ITD, przeszczepienie komórek macierzystych przeprowadzono u 12 z 27 pacjentów (44%) z minimalną chorobą resztkową iu 22 z 81 pacjentów (27%) bez minimalnej choroby resztkowej; wśród pacjentów bez mutacji FLT3-ITD przeszczepienie komórek macierzystych przeprowadzono u 9 z 18 pacjentów (50%) z minimalną chorobą resztkową i u 38 z 155 pacjentów (25%) bez minimalnej choroby resztkowej. Wśród pacjentów z mutacjami DNMT3A przeszczepienie komórek macierzystych przeprowadzono u 5 z 17 pacjentów (29%) z minimalną chorobą resztkową iu 20 z 56 pacjentów (36%) bez minimalnej choroby resztkowej; wśród pacjentów bez mutacji DNMT3A przeszczepienie komórek macierzystych przeprowadzono u 3 z 6 pacjentów (50%) z minimalną chorobą resztkową iu 15 z 70 pacjentów (21%) bez minimalnej choroby resztkowej.
W analizie wrażliwości, w której przeżycie było cenzurowane w czasie przeszczepu komórek macierzystych, brak minimalnej choroby resztkowej pozostawał prognostyczny (współczynnik ryzyka, 0,11, 95% CI, 0,05 do 0,26, P <0,001). W analizie Mantela-Byara nie stwierdzono znaczącego wpływu przeszczepu u pacjentów ogółem lub w zależności od statusu w odniesieniu do minimalnej choroby resztkowej, chociaż liczba pacjentów była niewielka.
Sekwencyjny monitoring RT-qPCR w przewidywaniu nawrotu wśród pacjentów z mutacjami NPM1
Wyniki sekwencyjnego monitorowania próbek uzyskanych po zakończeniu leczenia konsolidacyjnego były dostępne dla 243 pacjentów z mutacjami NPM1 w kohorcie rozwoju. Spośród 53 pacjentów w remisji morfologicznej, wzrost poziomu mutacji NPM1 w poprzednich próbkach na RT-qPCR rzetelnie przewidywał wystąpienie nawrotu hematologicznego (mediana przyrostu, 0,7 log10 na miesiąc, zakres od 0,3 do 2,0) (ryc.
[hasła pokrewne: plamisty roślina trująca, lekarz rodzinny słowackiego, poradni zdrowia psychicznego ]