Cenzorowanie danych jest oznaczone czarnymi znacznikami, a śmierć podczas remisji jest oznaczona zielonymi znacznikami. W fazie rozwoju przeanalizowaliśmy 2569 kolejnych próbek, które można było ocenić (902 próbki szpiku kostnego i 1667 próbek krwi obwodowej), dla median 6 próbek na pacjenta. Podczas terapii zaobserwowaliśmy wyższy wskaźnik wykrycia minimalnej choroby resztkowej w szpiku kostnym niż we krwi obwodowej. Niemniej jednak obecność minimalnej choroby resztkowej we krwi obwodowej była bardzo pouczająca wśród pacjentów w pełnej remisji z analizy morfologicznej. Utrzymywanie się zmutowanych transkryptów NPM1 w krwi obwodowej po regeneracji po drugim cyklu chemioterapii wiązało się ze znacznie wyższym ryzykiem nawrotu po 3 latach niż brak takich transkryptów (82% vs. 30%, współczynnik ryzyka jednowymiarowego, 4,80; 95% przedział ufności [CI], 2,95 do 7,80, P <0,001) i niższy współczynnik przeżycia (24% w porównaniu z 75%, współczynnik ryzyka jednowymiarowego dla śmierci, 4,38, 95% CI, 2,57 do 7,47, P <0,001) (Tabela i Rysunek 2). Obecność minimalnej choroby resztkowej we krwi obwodowej wśród pacjentów z całkowitą remisją na podstawie analizy morfologicznej po drugim cyklu chemioterapii była bardziej dyskryminująca niż dodatni wynik RT-qPCR we krwi obwodowej w jakimkolwiek innym punkcie czasowym lub w szpiku kostnym w dowolnym punkcie czasowym podczas terapii (tabela S4 w Uzupełniającym dodatku 1). Po skorygowaniu o minimalny status choroby resztkowej we krwi obwodowej po drugim cyklu chemioterapii, żaden inny pomiar minimalnej choroby resztkowej nie dostarczył dodatkowej wartości prognostycznej.
Stan minimalnej rezydualnej choroby i profil mutacji
Ryc. 3. Ryc. 3. Status mutacji genów w 223 próbkach zmutowanych przez NPM1 AML. Sekwencjonowanie genów przeprowadzono za pomocą niestandardowego panelu 51-genowego. Geny reprezentowane w tym panelu zostały wybrane na podstawie Atlasu genomu nowotworu ( TCGA) data2 i danych uzyskanych przez analizę sekwencjonowania exe 19 próbek diagnostycznych i 11 próbek nawrotu uzyskanych od 22 pacjentów kohortowych; z tych pacjentów 5 było w stanie pełnej remisji, a 17 miało nawrót. Na podstawie danych z sekwencjonowania egzogenowego do panelu włączono CCND3, CTCF, KDM3B, KDM6A, KMT2D, LZTR1, MYC, NIPBL, POT1, SS18 i ZBTB7A. (Dodatkowe szczegóły znajdują się w Tabeli S3 w Uzupełniającym Dodatku 2). Każda kolumna reprezentuje indywidualnego pacjenta, z mutacjami pogrupowanymi w kategorie funkcjonalne. Status zmutowany jest zaznaczony na czarno, a status typu dzikiego na biało. Pokazane na dole wykresu dane dla pacjentów, którzy zostali podzieleni na podgrupy na podstawie współdzielenia tej samej kombinacji mutacji wśród 10 najlepszych mutacyjnych celów – NPM1, DNMT3A, IDH1, IDH2, TET2, WT1, FLT3-ITD, FLT3 mutacja punktowa (FLT3-PM), NRAS i PTPN11 – oraz wśród mutacji w pełnym panelu genów. Pokazano także stan pacjentów w odniesieniu do minimalnej pozostałości choroby (MRD) we krwi obwodowej po dwóch cyklach chemioterapii w teście RT-qPCR; czarny wskazuje na MRD-pozytywny, biały wskazuje na MRD-ujemny, a szary oznacza, że żadna próbka nie była dostępna.
Aby ocenić, czy status minimalnej pozostałości choroby we krwi obwodowej po drugim cyklu chemioterapii był niezależnym czynnikiem prognostycznym, przeprowadziliśmy analizy jednoczynnikowe i wieloczynnikowe (Tabela 1) i zawarliśmy wyniki analiz sekwencjonowania (które zidentyfikowały 161 unikalnych podgrup genetycznych lub 76 podgrup jeśli rozważono tylko 10 najczęstszych celów genetycznych) (rysunek 3)
[więcej w: serwis niszczarek, Azeloglicyna, Wąsonogi ]
Powiązane tematy z artykułem: Azeloglicyna serwis niszczarek Wąsonogi